Κάποτε ήταν καλά τα Χριστούγεννα…

Όμορφες μυρωδιές, χαρούμενες μελωδίες, στολισμένα σπίτια, γλυκά (μελομακάρονα, δίπλες και κουραμπιέδες), φωτάκια παντού και φυσικά οι πιο όμορφες φατσούλες που χαίρονται μέσα στο κρύο γιατί τρέχουν για να τραγουδήσουν τα κάλαντα που θα αποφέρουν το απαραίτητο κέρδος για το μεγάλο δώρο (εκτός από το δεδομένο των γονιών τους) που ‘χουν θέσει από… πάντα σαν στόχο! Είναι δεδομένο πως τα Χριστούγεννα συνιστούν την πιο όμορφη γιορτή για όλους (όσους πιστεύουν βέβαια σε αυτά).

Πώς γίνεται να μην ισχύει άλλωστε κάτι τέτοιο αφού αφορά τη γέννηση ενός ανθρώπου και πολύ περισσότερο του γιου του Θεού που ήρθε για να βασανιστεί για χάρη μας και να πάρει από πάνω μας όλες τις αμαρτίες μας και να τις διαγράψει! Ωστόσο κι όλα αυτά να μη σκεφτεί κανείς, ένα μωρό και η γέννηση αυτού, φτάνει για να συνιστά γιορτή…

Είναι η γιορτή που λατρεύουν τα παιδιά αναμφισβήτητα. Θα έπρεπε να (και) είναι η δική τους γιορτή. Ταυτόχρονα όμως, κάθε χρόνος που έρχεται και φεύγει, τα Χριστούγεννα έχω καταλάβει – εμπεδώσει γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα για τον άνθρωπο. Η πιο όμορφη γιορτή μετατρέπεται όσο μεγαλώνουμε στην πλέον μελαγχολική, δύσκολη και καταθλιπτική. Δυστυχώς μάλιστα αυτό ισχύει για όλο και περισσότερο κόσμο αφού σ’ αυτό έχει βοηθήσει και η κρίση που δεν λέει να μας επιτρέψει να πάρουμε ανάσα.

Αυτήν την εποχή την λάτρευε και ο πατέρας μου γιατί του έδινε όλο και περισσότερο χρόνο (από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τη δουλειά) με την οικογένειά του, τα αγαπημένα του παιδιά και τη σύζυγό του. Αντίθετα η μητέρα μου ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν θέλουν τις γιορτές. Εγώ ήμουν μάλλον στο… στρατόπεδο του μπαμπά αφού γούσταρα σαν τρελός (όπως όλα τα παιδιά) τις γιορτές και δη τα Χριστούγεννα.

Τώρα ο πατέρας μου (και πολλών άλλων φυσικά) δεν είναι πια ανάμεσά μας και από τότε που έγινε αυτό σε συνδυασμό με όσα βλέπω να βιώνουν γύρω μου οι συνάθρωποί μας λόγω της οικονομικής κρίσης, που δημιούργησε το πολιτικό μας σύστημα και οι αφεντάδες του εξωτερικού, αρχίζω να μη θέλω να έρχονται γρήγορα αυτές οι γιορτές. Μελαγχολώ κι εγώ βλέπετε… Θυμάμαι πρόσωπα που δεν είναι πια ανάμεσά μας και μαυρίζει η καρδιά μου…

Τα μάτια γρήγορα παίρνουν το κόκκινο χρώμα και υγραίνονται όταν το μυαλό ταξιδεύει στις αναμνήσεις του παρελθόντος. Σου λείπουν τα πάντα και είναι τόσο επίπονο αυτό… Την ίδια ώρα στο μυαλό σου έρχονται περισσότερες δύσκολες σκέψεις. Παλιά το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν ένα στολισμένο σπίτι, η Αθήνα γεμάτη φωτάκια παντού, οι μέρες χωρίς σχολείο (ή η άδεια που θα εξασφάλιζα από τη δουλειά), τα ατελείωτα πάρτι σε καθημερινή βάση με τους κολλητούς, τα γλυκά, το γεμάτο κέντρο, τα ψώνια, το ΜΙΝΙΟΝ και η καθιερωμένη οικογενειακή επίσκεψη τότε, αλλά και η Ερμού που ακόμη πάμε όπως οφείλουμε για να καταλήξουμε στο Μοναστηράκι πτώμα απ’ την κούραση και την πείνα για κεμπάπ!

Αυτά παλιά με γέμιζαν τόση χαρά. Ήταν η πιο όμορφη γιορτή για μένα και έπαιζε ρόλο το γεγονός πως δεν έφευγε πολύς κόσμος (και φίλοι μου) για τα χωριά τους όπως συνηθιζόταν να γίνεται το Πάσχα με αποτέλεσμα όλα τα αγαπημένα μου φιλαράκια να είναι μαζί μου…

Τώρα όλα είναι τόσο μακρινά και διαφορετικά… Μέχρι να φτάσω στο αγαπημένο μου κέντρο και στις ατελείωτες ώρες που περπατάμε από την Πατησίων χαμηλά έως και τα… κεμπάμπ που σας ανέφερα παραπάνω στο Μοναστηράκι, αυτά που συνάντησα σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις με γονάτισαν κι ας μη το φανέρωσα στην καλή μου Ηρώ. Όσοι γνωρίζετε την Πατησίων για τουλάχιστον τρεις με τέσσερις δεκαετίες όπως εγώ, από την αρχή της στα Άνω Πατήσια έως την Ομόνοια, προφανώς και καταλαβαίνετε εύκολα γιατί μελαγχόλησα και… μαύρισα!

Ένα μέρος που μοιάζει να έχει εγκαταληφθεί. Κλειστά μαγαζιά… Μηδέν αγορά ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους και ταυτόχρονα μικρά παιδιά, της Ελλάδας και ξένα, στην εξαθλίωση. Με γονείς να βρίσκονται στο δρόμο με το χέρι απλωμένο ελπίζοντας στο πνεύμα των Χριστουγέννων που θα ‘χει ζεστάνει την καρδιά των συμπολιτών τους για να τους δώσουν τη δυνατότητα με μία μικρή οικονομική βοήθεια να φάνε κι εκείνοι παραμονή Χριστουγέννων, να δώσουν και στο παιδί του απλά να φάει, δεν μιλάμε για να τους πάρουν δώρα!

Στην Ερμού κόσμος να προσπαθεί με τα ελάχιστα στην τσέπη του να ικανοποιήσει τις μικρότερες συγκριτικά (σαφέστατα, αλλά κι αυτές δεν παύει να είναι) ανάγκες του τη στιγμή που ένα, δυο στενά πιο δίπλα δεκάδες άστεγοι σε ένα πάπλωμα τυλιγμένοι έχοντας ένα ποτήρι πλαστικό αφημένο δίπλα τους για «ότι έχετε ευχαρίστηση» προσπαθούν να κοιμηθούν στον δρόμο. Λίγα μέτρα πιο κάτω να τρως (τα κεμπάμπ που λέγαμε) βγάζοντας από το μυαλό σου ότι μόλις πριν λίγο είδες αυτές τις εικόνες κυριολεκτικής πείνας.

Δεν το είχαμε συζητήσει καν με την Ηρώ όταν ξαφνικά την είδα χαμένη στον κόσμο της να μην μπορεί να φάει άλλη μπουκιά με τη ματιά στο πουθενά… «Τι έγινε; Πού βρίσκεσαι;» την ρώτησα και εκείνη αφού με ρώτησε αν είχα ολοκληρώσει το φαγητό μου για να μη μου κόψει την όρεξη, απάντησε: «κοίτα γύρω σου πόσο λαός βρίσκεται και τρώει και σκέψου ότι είναι 17:00 και πόσος κόσμος έχει προηγηθεί. Και δίπλα, στα ακριβώς γύρω στενά μας και σε όλη την Αθήνα, υπάρχουν σε κάθε γωνία άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε… Σκέψου να αφήναμε όλοι από δυο ευρώ ρε παιδί μου, όλοι μας, δεν θα πεινούσαν για μέρες…»! Είναι πραγματικά σοκαριστικό…

Κάποτε και για μένα ήταν όμορφα τα Χριστούγεννα… Τώρα πια δεν είναι. Δεν θέλω να έρχονται. Θα μου πεις όλο το υπόλοιπο διάστημα τα ξεχνάμε όλα αυτά; Ναι προφανώς και στην ταλαιπώρια της καθημερινότητάς του ο καθένας τα θάβει, προτιμά να τα θάβει όλα… Είναι έτσι και τέτοιοι οι ρυθμοί. Ίσως και να το ‘χουμε ανάγκη για να γλιτώσουμε από τις ενοχές μας που είναι πολλές και όσο κι αν μας πονάει είναι ΚΑΙ δικές μας…

Δεν μ’ αρέσουν πλέον τα Χριστούγεννα. Δεν μπορώ γιατί πάλι βλέπω πρόσωπα ηλικιωμένα που είναι στον πόνο, τους λείπουν αγαπημένοι άνθρωποι που από τη φύση έτσι γίνεται αφού έχουν φύγει για το μεγάλο ταξίδι, τη στιγμή που αυτοί που αγαπούν και είναι στη ζωή είτε είναι χαζοί και τους ξεχνάνε θεωρώντας τους δεδομένους μέχρι να τους χάσουν είτε οι δυσκολίες της ζωής τους έχουν φέρει σε τέτοιο σημείο που να ΜΗΝ προλαβαίνουν!

Μόνο η εικόνα των παιδιών μου μένει να μου δίνει λίγο χαρά για τα Χριστούγεννα που αγαπούσα. Μόνο αυτή η εικόνα και οι φωνές τους, τα γελάκια τους και τα στολίδια… Τίποτα άλλο ειλικρινά. Γι’ αυτό σας εύχομαι και ταυτόχρονα σας ΠΑΡΑΚΑΛΩ πολύ (εκτός από υγεία σε εσάς και την οικογένειά σας φυσικά) να περάσετε όμορφα οικογενειακά Χριστούγεννα κυριολεκτικά. Μην αφήσετε κανέναν μόνο του, μην ξεχάσετε να του πείτε πόσο τον αγαπάτε ξανά και ξανά. Αγκαλιάστε τους, φιλήστε τους, αφήστε τους να επαναλαμβάνονται κουραστικά, δεν πειράζει κι ας είστε νευρικοί. Είναι πραγματικά οδυνηρό, απάνθρωπο και επίπονο να είναι μόνος (και) τέτοιες μέρες ένας άνθρωπος επειδή τον ξέχασαν. Σας παρακαλώ λοιπόν μην αφήσετε κανέναν ηλικιωμένο μόνο του και έπειτα σας εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ να περάσετε μαζί τους τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής σας…

Υγ: Δεν χωράει ΑΕΚ εδώ… Το μόνο υστερόγραφο είναι η ευχή για το γήπεδο. Να δούμε τις μπουλντόζες. Να δούμε τα θεμέλια της «Αγιάς Σοφιάς». Αυτό μόνο…