Το κόστος για μια επαγγελματική ποδολογική φροντίδα καλύπτεται συνήθως από τον ίδιο τον πελάτη – ασθενή. Ωστόσο, μπορεί να υπάρξουν εξαιρέσεις, στις οποίες οι ασφαλιστικές υποχρεούνται να αναλάβουν τα έξοδα αυτά. Αυτό προέκυψε ύστερα από δικαστική απόφαση του Landessozialgericht Berlin-Potsdam (Az.: L 9 KR 299/16).
Οι ασφαλιστικές πρέπει να αναλάβουν το κόστος της ποδιατρικής φροντίδας – θεραπείας των ασφαλισμένων τους, όταν αυτή κρίνεται ιατρικά απαραίτητη και δεν μπορεί να βρεθεί άλλος γιατρός που να αναλαμβάνει την υπηρεσία αυτή.
Η υπόθεση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει το δικαστήριο είχε ως εξής: Μια γυναίκα είχε δημόσια ασφάλιση υγείας. Έπασχε από μια χρόνια πάθηση των νυχιών των δακτύλων και ως εκ τούτου έχρηζε ειδικής ιατρικής θεραπείας. Ούτε η ίδια η γυναίκα ούτε η ασφαλιστική ή κάποιος άλλος φορέας κατάφεραν να βρουν κάποιον γιατρό που να μπορεί ή να θέλει να της προσφέρει την απαραίτητη θεραπεία. Έτσι αναγκάστηκε να επισκεφτεί μια ποδίατρο, η οποία την υπέβαλε στην κατάλληλη θεραπεία. Η ασφαλιστική της όμως αρνήθηκε να καλύψει το κόστος της ποδιατρικής θεραπείας, με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν είδος ιατρικής περίθαλψης.
Η υπόθεση εκδικάστηκε, η γυναίκα δικαιώθηκε και η ασφαλιστική κλήθηκε να καλύψει το κόστος της ποδιατρικής της θεραπείας.
Συμπερασματικά: Οι σοβαρές παθήσεις των νυχιών, που χρειάζονται ειδική θεραπευτική αγωγή συμπεριλαμβάνονται στις ιατρικές υπηρεσίες που πρέπει να καλύπτονται από τις ασφάλειες υγείας.
Το γεγονός ότι η θεραπεία για τη γυναίκα δεν ελήφθη ως ιατρική υπηρεσία δικαιολογεί μια έλλειψη του συστήματος. Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπει στον ενδιαφερόμενο να απευθυνθεί σε έναν αποκαλούμενο «παροχέα μη ιατρικών υπηρεσιών» (nichtärztlichen Leistungserbringer), ο οποίος είναι βάσει ειδίκευσης κατάλληλος για τη θεραπεία.
Αγορά αυτοκινήτου από τη Γερμανία – Οι 19 δημοφιλέστερες ιστοσελίδες
Jobcenter: Τι ισχύει για άτομα κάτω των 25 σχετικά με τα Επιδόματα
