Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Παράταση της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα- Μέχρι πότε ισχύει;
Πέρυσι τέτοια μέρα κάναμε Χριστούγεννα όλοι μαζί στην Ελλάδα. “Οικογενειακά…”. Ήταν οι τελευταίες μέρες μας πριν αναχωρήσουμε για τη Γερμανία, οπότε προσπαθούσαμε να “ρουφήξουμε” και στιγμές με οικογένεια και φίλους, οι οποίοι θα μας έλειπαν πολύ και το ξέραμε, ήδη, πριν φύγουμε.
Ο Ιανουάριος μας βρήκε με γεμάτες βαλίτσες και πολλά όνειρα για μία καινούρια αρχή στη Γερμανία. Ως νέο ζευγάρι ξέραμε ότι αξίζει να προσπαθήσουμε καθώς τα πράγματα στην πόλη μας ήταν πολύ δύσκολα. Με 400ε δεν “ανοίγεις” σπίτι σήμερα, οπότε δεν θέλαμε να δοκιμάσουμε τη τύχη μας εκεί που ξέραμε ότι δεν θα έχουμε χρήματα ούτε για τα βασικά.. Επιλέξαμε το δύσκολο δρόμο, της ξενιτιάς. Τουλάχιστον εκεί, εάν τα καταφέρεις, θα ζήσεις με αξιοπρέπεια.
Ναι ναι, ξέρω.. Η Γερμανία δεν είναι παράδεισος. Ούτε είναι όπως το 1970 που όλοι οι Έλληνες “έκαναν” λεφτά. Εκεί, όμως, δεν αγχώνεσαι για το ενοίκιο, πως θα ταΐσεις τα παιδιά σου, τί θα κάνεις ως ανασφάλιστος στην Ελλάδα, και εάν θα έχεις να φας. Αυτά που είναι αυτονόητα για όλον τον κόσμο, στην Ελλάδα για ορισμένους είναι πολυτέλεια. Μία απαραίτητη πολυτέλεια…
Ήθελα πολύ να φύγω, ο σύντροφός μου όχι τόσο. “Δεν τα καταφέρνουν όλοι”, μου έλεγαν, “σιγά μην αντέξεις”, “είναι δύσκολη η ξενιτιά”, “και αν δεν βρεις δουλειά;”.. “Θα τα καταφέρουμε!” απαντούσα. “Και αν δεν τα καταφέρουμε τουλάχιστον θα έχουμε δοκιμάσει. Στα 25 μου δε δέχομαι να ζήσω ως άνεργη ή με 400ε. Να μετράω και το τελευταίο ευρώ προκειμένου να πάρω το ψωμί μου. Να με εκμεταλλεύονται και να μου λένε αν θες 100ε παραπάνω στο μισθό σου, δεν θα σε ασφαλίσω, να μου δίνουν σε καφετέρια 20ε το 9ωρο και για να φτιάξουμε τα μπλουζάκια της δουλειάς, να κρατάνε από τα μπουρμπουάρ. ΌΧΙ!”
Λόγω της κρίσης, άνεργος ήταν και ο σύντροφός μου με περιστασιακά μεροκάματα και καλοκαιρινή εργασία μόνο. Αλλά ποιος ζεί 12 ολόκληρους μήνες με 2 μήνες δουλειάς;
Οπότε δεν ήταν δύσκολο να πάρει κι αυτός την απόφαση της μετανάστευσης.
Η τελευταία μέρα στην Ελλάδα ήταν δύσκολη. Κλάμα και στεναχώρια.. Να χαιρετάς τους αγαπημένους σου ανθρώπους και να φοβάσαι για τις πολλές στιγμές που θα χάσεις από τη ζωή τους όπως και αυτοί από τη δική σου. Να τρέμεις για τους παππούδες, μην πάθουν κάτι.
Κι εκεί, λοιπόν, δημιουργείται ένα κενό. Προσπαθείς να μη δείχνεις τα συναισθήματα σου, πνίγεις μέσα σου κάθε δάκρυ προκειμένου να σε δουν να φεύγεις καλά για να μη στενοχωρηθούν. Λες “να προσέχετε” αλλά δεν τους κοιτάς στα μάτια γιατί ξέρεις ότι θα λυγίσεις.
Μπήκαμε, λοιπόν, στο αεροπλάνο με πήρε αγκαλιά και μου είπε “όλα καλά θα πάνε”. Κι εγώ τον πίστεψα, γιατί είχα ανάγκη να τον πιστέψω.
Όπως πολλοί Έλληνες που έφυγαν στη Γερμανία, έτσι κι εμείς είχαμε συγγενείς να μας περιμένουν όπου και μείναμε μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας.
Ο σύντροφός μου, παρόλο που δεν ήξερε γερμανικά, στάθηκε πολύ τυχερός καθώς μετά από 10 μέρες στη Γερμανία (ίσα ίσα να προλάβουμε να δηλωθούμε, να ανοίξουμε τραπεζικό λογαριασμό και να συγκεντρώσουμε τα χαρτιά που χρειαζόμασταν) ξεκίνησε δουλειά. Ακόμη πιο τυχερός, για πολλούς, διότι δεν χρειάστηκε να δουλέψει ούτε σε εστιατόριο ούτε σε γυράδικο ούτε σε καφετέρια. Με τη βοήθεια του ξάδερφού του, έπιασε δουλειά στην ίδια φίρμα μαζί του, με γερμανικό μισθό, άδειες, αργίες κ.λπ.
Βήμα πρώτο – Δουλειά: Τσεκ!
Εγώ, έχοντας τις βασικές γνώσεις των γερμανικών, κινήθηκα κάπως διαφορετικά. Αναζήτησα δουλειά, με βοήθεια φυσικά από τους συγγενείς μας, μέσω job center είτε Arbeitsamt, προκειμένου να μας κατευθύνουν. Μετά από μία εβδομάδα, όμως, είδα μία αγγελία στο facebook από έναν Έλληνα, ο οποίος αναζητούσε άτομα για καθαρισμό ξενοδοχείου. Χρειαζόμουν ασφάλεια και δουλειά, οπότε δεν έχασα χρόνο κι επικοινώνησα μαζί του. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα είχα κάνει δοκιμαστικό και με είχαν προσλάβει. 10ε/ ώρα. “Τέλεια” σκέφτηκα! Όμως, τίποτα δεν σου χαρίζεται εδώ, τίποτα δεν είναι εύκολο, και αυτό ευτυχώς το κατάλαβα πολύ γρήγορα. Μου έδιναν, για αρχή, 15 δωμάτια. Εγώ χρειαζόμουν αρκετή ώρα, συγκριτικά με τις παλιές. “Δεν πειράζει”, μου έλεγε η υπεύθυνη, θα μάθεις και με τον καιρό θα γίνονται όλα γρηγορότερα. Φυσικά και δεν την πείραζε εφόσον, δεν πλήρωναν με την ώρα αλλά με το δωμάτιο. Σύμφωνα με το πλάνο τους ανά ώρα έπρεπε να καθαρίζεις 3 δωμάτια. Οπότε αν είχες πχ 10 δωμάτια, από τις 8μιση έπρεπε να τελειώσεις και πληρωνόσουν μέχρι 12 παρά τέταρτο. Φυσικά και μπορούσες να καθίσεις παραπάνω, μεχρι να τα τελειώσεις. Μπορούσες να κάτσεις μέχρι τις 2 ή 3, αλλά τα χρήματα που έπαιρνες ήταν μέχρι τις 12 παρά τέταρτο.
Μετά από δύο εβδομάδες εργασίας, ευτυχώς, βρήκα άλλη δουλειά, πολύ καλύτερη και με πολύ καλά λεφτά. Με βοήθησε μία Ελληνίδα γνωστή της ξαδέρφης μου και δούλευα μόνο με Έλληνες οπότε τα γερμανικά, στη δουλειά τουλάχιστον, δεν ήταν απαραίτητα. Δυστυχώς αυτό με πήγε πίσω στην εκμάθηση της γλώσσας. Αλλά είχα μία σωστή δουλειά, οπότε δεν με ενδιέφερε. Φυσικά, όπως και σε κάθε δουλειά, κι εκεί υπήρχαν δύσκολες στιγμές. Το δικό μου το πρόβλημα ήταν μία 50άρα Ελληνίδα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον και νόημα στη ζωή της η οποία είχε αποφασίσει να τα βάλει μαζί μου και σε κάθε ευκαιρία με μείωνε ή έβρισκε κάτι να πει. Ώρες ώρες νόμιζες ότι είναι αυτή τη “αφεντικό” στη επιχείρηση καθώς πράγματα που μου έλεγε η ίδια δεν μου τα είπαν ποτέ οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο στόχος της, αλλά ευτυχώς την κατάλαβα πολύ νωρίς και δεν της έδινα καμία απολύτως σημασία, και ας νόμιζε το αντίθετο. Χαιρόταν όταν με έφερνε σε δύσκολη θέση, αλλά για καλή μου τύχη, είμαι αναίσθητη σε τέτοιες περιπτώσεις. Κοιτούσα τη δουλειά μου!
Μαζί με τη νέα μου δουλειά, κι εφόσον ο σύντροφός μου είχε τακτοποιηθεί, το Μάρτιο άρχισε η αναζήτηση διαμερίσματος. Είχα διαβάσει τόσα πολλά σχετικά με το πόσο δύσκολο είναι που ξεκίνησε η αναζήτηση με αρνητική διάθεση. Όμως! Το δεύτερο σπίτι που είδαμε, στις 18 Μαρτίου το κλείσαμε!
Βήμα δεύτερο – Σπίτι: Τσεκ!
Ευτυχία. Το πρώτο ολόδικό μας σπίτι. Ευτυχώς είχε μέσα κουζίνα με τα ηλεκτρικά της οπότε γλυτώσαμε αρκετά χρήματα από εκεί. Αρχικά πήραμε τα απολύτως απαραίτητα όπως το κρεβάτι και το πλυντήριο. Οι συγγενείς μας μας έδωσαν τους καναπέδες για το σαλόνι, μία τραπεζαρία, φούρνο μικροκυμάτων και ό,τι άλλο είχαν προκειμένου να μας βοηθήσουν! Η χαρά μας μεγάλη! Το επόμενο μήνα (να ‘ναι καλά και οι προσφορές που κάνουν συνέχεια τα μεγάλα καταστήματα στη Γερμανία!) πήραμε σύνθετο, χαλιά, ντουλάπα και διάφορα μικροπράγματα. Το σπιτάκι μας είχε αρχίσει να γίνεται πολύ όμορφο!
Η πολλή δουλειά, βέβαια, δεν με άφηνε να το χαρώ καθώς όταν δουλεύεις όλη μέρα δεν αντέχεις πολλές ώρες ξύπνιος το βράδυ.
Φυσικά, την Ελλάδα δεν την επισκεφθήκαμε το καλοκαίρι, αλλά δεν μπορούμε να τα θέλουμε και όλα. Το πόσο μας έλειψε ο ήλιος και οι βόλτες στην Ελλάδα, τη Χαλκιδική ή άλλα μέρη της, δεν περιγράφεται.. Αλλά είναι κάτι που, αν και δεν συνηθίζεται, πρέπει να το δεχτούμε.
Εγώ προσαρμόστηκα σχετικά εύκολα, μου άρεσε εδώ και οι ανέσεις που έχω δεν με κάνουν να θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα μόνιμα, παρά μόνο για διακοπές. Ο φίλος μου, από την άλλη, πολλές φορές ήταν έτοιμος να γεμίσει μία βαλίτσα και να εξαφανιστεί! Περνούσε χάλια, δεν του άρεσε τίποτα στη Γερμανία, θύμωνε ακόμη και με τον αέρα που ανέπνεε. Όμως, ήξερε μέσα του, ότι έπρεπε να κάνει υπομονή.
Το καλοκαίρι αποφάσισε να ξεκινήσει ιδιαίτερα μαθήματα γερμανικών προκειμένου να μπει σε μία σειρά και κάπως να συνεννοείται καθώς κατάλαβε ότι είναι πολύ σημαντικό. Σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Τον Οκτώβριο πήγαμε στην Ελλάδα για διακοπές και κάπου εκεί κατάλαβε πως ό,τι έχει εξιδανικεύσει δεν είναι πραγματικό. Η χώρα μας, πάει από το κακό στο χειρότερο. Ξέρει, πλέον πως δε μπορούμε να ζήσουμε εκεί, να επιβιώσουμε. Οπότε η επιστροφή μας στη Γερμανία, με το αυτοκίνητο αυτή τη φορά, μας βρήκε πολύ καλύτερα.
Ναι, είμαστε καλά! Εγώ πλέον πηγαίνω σχολείο προκειμένου να πάρω το Β2 και αργότερα να κάνω είτε Ausbildung είτε το C1 για να αναζητήσω μία δουλειά στον τομέα μου. Παράλληλα με δουλειά φυσικά, αλλά τετράωρη για να μπορώ να διαβάζω.
Νομίζω πως με όλα τα παραπάνω είναι προφανές. Ο απολογισμός, όσο δύσκολες και να είναι κάποιες καταστάσεις -μας λείπουν πάααααρα πολύ οι οικογένειές μας- είναι θετικός, θετικότατος θα έλεγα!
Ναι είναι δύσκολα, ναι σαν τον ήλιο της Ελλάδας τίποτα, ναι εδώ είμαστε μόνοι μας (χωρίς γονείς και φίλους) αλλά γνωρίζοντας ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε μέλλον και χρήματα επιλέγουμε να είμαστε καλά. Όλοι όσοι βρίσκεστε εδώ για τους παραπάνω λόγους και ξέρετε πως η επιστροφή στην Ελλάδα φαντάζει όνειρο μακρινό, εύχομαι να είστε καλά και να προσπαθείτε για το καλύτερο. Να δείτε τα θετικά της Γερμανίας, όποια και αν είναι αυτά. Μόνο καλό θα σας κάνει η προσπάθεια προσαρμογής.
Καλές γιορτές, Β.
Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Πρόστιμο εάν οδηγείτε με Μάσκα- Τι πρέπει να προσέξετε;
