Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Παράταση της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα- Μέχρι πότε ισχύει;
Το «Θέμα» προδημοσιεύει κατ’ αποκλειστικότητα δύο αυθεντικές αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων για τον θηλυκό «άγγελο του θανάτου» από το ακυκλοφόρητο ποταμιαίο ερευνητικό αφήγημα του Γιώργου Πηλιχού
Ανατριχιαστικό. Εφιαλτικό. Ολότελα αληθινό. Η περίπτωση της 20χρονης Irma Grese. Μία από τις χιλιάδες περιπτώσεις των χιτλερικών ανθρωπόμορφων τεράτων από την κόλαση του Αουσβιτς. Ξεχωριστή η περίπτωση της Irma. Επειδή ήταν πανέμορφη. Επειδή ήταν νέα. Επειδή η καταγωγή της ήταν από την εργατική τάξη. Επειδή ήταν απίστευτα σαδιστική. Επειδή βασάνιζε με απέραντη ηδονή. Και επειδή, όταν εκτελέστηκε, οι δικαστές συμφώνησαν αυθορμήτως πως για να πληρώσει το ελάχιστο τίμημα για τα χιλιάδες θύματά της έπρεπε να πεθάνει άπειρες φορές.
Ο Γιώργος Πηλιχός, ο συγγραφέας της πιο συγκροτημένης ελληνικής ερευνητικής μελέτης πάνω στο φαινόμενο των κανιβάλων του χιτλερισμού, μου έλεγε ότι η σαδιστική μανία της Irma Grese ήταν τόσο ασυγκράτητη, αχόρταγη και αχαλίνωτη, σε σημείο που να καταλήγει σε οργασμό ηδονιζόμενη με το μαστίγωμα στο γυμνό στήθος Εβραίας μελλοθάνατης κρατουμένης.
Το συναρπαστικό αφήγημα του Γιώργου Πηλιχού με τίτλο «Αουσβιτς – Ελληνες, Αριθμός Μελλοθάνατου» θα κυκλοφορήσει τέλη Ιανουρίου του 2018. Και μάλιστα σε δύο εκδοχές. Η πρώτη, η συλλεκτική, χιλίων και πλέον σελίδων, θα είναι τυλιγμένη με ασπρόμαυρο ριγέ ύφασμα που θα θυμίζει τη στολή των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η δεύτερη εκδοχή θα αποτελείται από τρεις εύχρηστους τόμους.
«Είναι πρωτοφανές», μου έλεγε ο Γιώργος, «το γεγονός ότι οι χιτλερικοί διατηρούσαν αρχεία με ακριβείς λεπτομέρειες για όλα. Πόσα χρυσά δόντια. Από ποιους προέρχονταν τα χρυσά δόντια. Πόσους και ποιους ‘‘εξαέρωναν’’ κάθε ώρα. Πότε ακριβώς και για ποιον λόγο βρέθηκε ελαττωματικός κάποιος αγωγός. Για όλα».
Το «Θέμα» προδημοσιεύει σήμερα κατ’ αποκλειστικότητα δύο κορυφαίες, αυθεντικές αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων που περιλαμβάνονται στο ποταμιαίο αφήγημα του Γιώργου Πηλιχού. Η πρώτη μαρτυρία προέρχεται από την Ουγγαρο-εβραία γιατρό Γκίζελα Περλ, στενή συνεργάτιδα του δρος Μένγκελε, του επονομαζόμενου «άγγελου του θανάτου». Η δεύτερη από την επίσης γιατρό, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, επίσης Εβραία «Ολγκα Λένγκιελ». Οι περιγραφές που ακολουθούν ξεπερνούν ακόμα και την πιο νοσηρή φαντασία.
Η δίκη της φρουράς
Mπέργκεν-Mπέλσεν το 1945
ΗΕΣ-ΕΣ-Rapportführerin Irma Grese 36, το «Ωραίο Κτήνος», η νεότερη αλλά και πιο θηριώδης γυναίκα της φρουράς του Αουσβιτς, γεννήθηκε στο Βρέτσεν του Μεκλεμβούργου στις 7 Οκτωβρίου 1923. Σε ηλικία 9 ετών έμεινε ορφανή από μητέρα και έτσι μεγάλωσε με τον γαλατά πατέρα της. Εργαζόταν ως υπάλληλος σε κατάστημα. Εχοντας εγκαταλείψει το σχολείο από το 1938, κατατάχτηκε εθελοντικά στα ΕΣ-ΕΣ και εκπαιδεύτηκε ως επόπτρια (ΕΣ-ΕΣ-Aufseherin) στο Ράβενσμπρουκ τον Ιούλιο του 1942.
Τον Μάρτιο του 1943 τοποθετήθηκε στο Μπίρκεναου ως επόπτρια της ομάδας των γυναικών κρατουμένων που κατασκεύαζαν δρόμους ή εργάζονταν στους αγρούς στο Rajsko. Τον Δεκέμβριο του 1944 προήχθη σε επικεφαλής επόπτρια δεσμοφύλακαs (ΕΣ-ΕΣ-Rapportführerin), δεύτερη στη γυναικεία ιεραρχία του στρατοπέδου. Εφερε όπλο και μαστίγιο, με το οποίο χτυπούσε τις κρατούμενες, εξαπέλυε σκυλιά εναντίον τους και συμμετείχε στις διαλογές για τους θαλάμους αερίων.
Η υπερδραστήρια σεξουαλικά Grese σύναπτε διάφορες σύντομες σχέσεις με άνδρες των ΕΣ-ΕΣ. Ανάμεσα στους εραστές της ήταν και ο Μένγκελε.
Στις 15 Απριλίου 1945, όταν βρετανικά και καναδικά στρατεύματα εισήλθαν στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, στη βορειοδυτική Γερμανία, βρήκαν στοιβαγμένα σε σωρούς πάνω από 13.000 πτώματα και 60.000 επιζώντες που λιμοκτονούσαν και πέθαιναν από τύφο – από αυτούς οι 28.000 πέθαναν, λίγο μετά την Απελευθέρωση, από τις κακουχίες, τις ασθένειες και τα βασανιστήρια που είχαν υποστεί στο στρατόπεδο.
Παρότι οι περισσότεροι ΕΣ-ΕΣ είχαν διαφύγει, οι Σύμμαχοι συνέλαβαν το εναπομείναν προσωπικό και τον διοικητή του στρατοπέδου Josef Kramer, ο οποίος είχε διατελέσει διοικητής και του Αουσβιτς II, και τους παρέπεμψαν σε δίκη, κατηγορώντας τους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Μεταξύ αυτών παραπέμφθηκαν και 12 πρώην κρατούμενοι (επτά άντρες και πέντε γυναίκες) που συμμετείχαν στην κακοποίηση συγκρατουμένων τους. Ο υποστράτηγος Berney-Ficklin απήγγειλε τις θανατικές καταδίκες: «No 1. Josef Kramer, No 2. Dr. Fritz Klein, No 3. Peter Weingärtner, No 5. Franz HöΕς-Εςler, No 16. Karl Francioh, No 22. Ansgar Pichen, No 25. Franz Stofel, No 27. Wilhelm Dörr, No 6. Johanna Bormann, No 7. Elisabeth Volkenrath, No 9. Irma Grese.
Η ποινή αυτού του δικαστηρίου για κάθε ένα τον οποίο κατονόμασα είναι «θάνατος δι’ απαγχονισμού». Η ποινή τους μεταφράστηκε στα γερμανικά ως «Tode durch den strang», δηλαδή «θάνατος διά βρόχου». Oλοι οι κατάδικοι επέστρεψαν στη φυλακή του Lüneburg. Εννέα από τους 11 κατηγορούμενους άσκησαν έφεση -εκτός της Elisabeth Volkenrath και της Johanna Bormann- η οποία απορρίφθηκε από τον στρατάρχη Bernard Montgomery και οι κατάδικοι μεταφέρθηκαν την επομένη στη φυλακή του Hamelin εν αναμονή της εκτέλεσης της ποινής τους. Οι εκτελέσεις προγραμματίστηκαν για την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 1945 και θα γίνονταν ανά μισή ώρα. Την παραμονής της εκτέλεσης, οι κρατούμενες ζυγίστηκαν για να υπολογιστεί το μήκος του σκοινιού που θα τους εξασφάλιζε έναν γρήγορο θάνατο.
Με τον τελευταίο διοικητή του Αουσβιτς Josef Kramer
Πρώτη εκτελέστηκε στις 9.34 π.μ. η Irma Grese. Οταν ο Βρετανός δήμιος Albert Pierrepoint, ο «μάγος των εκτελεστών», τη ρώτησε την ηλικία της, εκείνη του χαμογέλασε. Ηταν 21 ετών, η πιο νέα γυναίκα που καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε τον 20ό αιώνα. Στις 10.03 π.μ. ακολούθησε η εκτέλεση της Elisabeth Volkenrath που φαινόταν ψύχραιμη αλλά νευρική και στις 10.38 π.μ. απαγχονίστηκε η Johanna Bormann. Η Bormann, παρότι ήταν μόνο 42 ετών, έδειχνε γριά και καταβεβλημένη και βάδισε προς τον θάνατο κουτσαίνοντας. Οταν την ανέβασαν στο ικρίωμα, έτρεμε και είπε: «Εχω αισθήματα»… Στη συνέχεια, απαγχονίστηκαν ανά ζεύγη οι άνδρες, μεταξύ των οποίων και ο Josef Kramer. Και οι 13 εκτελέσεις ολοκληρώθηκαν στη 1 μ.μ.
Η Irma Grese με τον αριθμό 9 ανάμεσα σε άλλους συγκατηγορουμένους της στη δίκη της φρουράς Mπέργκεν-Mπέλσεν το 1945
Μαρτυρία 1
IRMA GRESE, το θηλυκό κτήνος
«ΗIrma Grese καταδικάστηκε από τους Βρετανούς “να κρεμαστεί από το λαιμό μέχρι να πεθάνει”. Η ποινή εκτελέστηκε, αλλά αυτή η πράξη της “δικαιοσύνης” (η πραγματική δικαιοσύνη θα είχε ζητήσει να πεθάνει ξανά και ξανά, για κάθε ζωή που είχε καταστρέψει ή να βασανιστεί και να ακρωτηριαστεί, για κάθε θύμα που είχε βασανίσει και ακρωτηριάσει) δεν θα φέρει πίσω τους νεκρούς και ούτε θα αποκαταστήσει την υγεία εκείνων τους οποίους είχε οδηγήσει σε παραφροσύνη ή αναπηρία για όλη τη ζωή. Ηταν μια από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχω δει ποτέ.
Το σώμα της ήταν τέλειο σε κάθε γραμμή, το πρόσωπό της καθαρό και αγγελικό και τα γαλάζια μάτια της, τα πιο χαρούμενα, τα πιο αθώα μάτια που μπορεί κανείς να φανταστεί. Και όμως, η Irma Grese ήταν η πιο διεφθαρμένη, σκληρή, εφευρετικά διεστραμμένη σεξουαλικά που συναντούσα ποτέ. Ηταν η ανώτατη ιεραρχικά γυναίκα Ες-Ες στο Αουσβιτς και είχα την κακή τύχη να είμαι κάτω από το βλέμμα της σε ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής μου στο στρατόπεδο.
Μια μέρα έτυχε να επισκεφτεί το νοσοκομείο ενώ εκτελούσα μια επέμβαση στο στήθος μιας νεαρής γυναίκας που ξεσκίστηκε με μαστίγωση και στη συνέχεια μολύνθηκε. Δεν είχα κανένα ιατρικό εργαλείο, εκτός από ένα μαχαίρι που έπρεπε να ακονίσω σε μια πέτρα. Οι επεμβάσεις του στήθους είναι ιδιαίτερα οδυνηρές και, καθώς δεν υπήρχε σταγόνα αναισθητικού σε αυτό το ψεύτικο νοσοκομείο, η ασθενής μου ούρλιαζε από τον πόνο καθ’ όλη τη διάρκεια της επέμβασης…
Η Irma Grese κατέβασε το μαστίγιό της που η λαβή του ήταν στολισμένη με χρωματιστές χάντρες, κάθισε στη γωνία του πάγκου που χρησίμευε ως χειρουργικό τραπέζι και με παρακολουθούσε να βυθίζω το μαχαίρι μου στο μολυσμένο στήθος που τίναζε αίμα και πύον προς κάθε κατεύθυνση. Συνέχισα να κοιτάζω και να αντιμετωπίζω το πιο φρικτό θέαμα που έχω δει ποτέ, η μνήμη του οποίου θα με στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Η Irma Grese απολάμβανε τη θέα αυτού του ανθρώπινου πόνου. Το σώμα της σε υπερένταση ταλαντευόταν μπροστά και πίσω σε μια αποκαλυπτική ρυθμική κίνηση. Τα μάγουλά της ήταν σε έξαψη και τα ολάνοιχτα μάτια της φανέρωναν την εικόνα του πλήρους σεξουαλικού παροξυσμού.
Από εκείνη τη μέρα τριγύριζε στο στρατόπεδο με το στολισμένο μαστίγιό της έτοιμο, διάλεγε τις πιο όμορφες νέες γυναίκες και χτυπούσε το στήθος τους με το σύρμα που ήταν πλεγμένο στο άκρο του μαστίγιου. Στη συνέχεια, αυτά τα στήθη μολύνονταν από τις ψείρες και τη βρωμιά που έμπαινε σε κάθε άκρη και γωνιά του στρατοπέδου. Επρεπε να ανοιχτούν, αν η ασθενής έπρεπε να σωθεί. Η Irma Grese έφθανε πάντα για να παρακολουθήσει την επέμβαση, κτυπώντας το θύμα αν οι κραυγές του παρεμπόδιζαν την ευχαρίστησή της και της έδιναν εντελώς οργασμικούς σπασμούς που τίναζαν ολόκληρο το σώμα της και τα σάλια έτρεχαν από τις άκρες του στόματός της.
«Διάλεγε τις πιο όμορφες νέες γυναίκες και χτυπούσε το στήθος τους με το σύρμα που ήταν πλεγμένο στο άκρο του μαστίγιου. Στη συνέχεια, αυτά τα στήθη μολύνονταν από τις ψείρες και τη βρωμιά. Επρεπε να ανοιχτούν, αν η ασθενής έπρεπε να σωθεί. Η Irma Grese έφτανε πάντα για να παρακολουθήσει την επέμβαση, χτυπώντας το θύμα αν οι κραυγές του παρεμπόδιζαν την ευχαρίστησή της»
Εκτρωση υπό την απειλή του θανάτου
Μια μέρα με διέταξε να της παρουσιαστώ το απόγευμα στη λεγόμενη “μαιευτική πτέρυγα” του νοσοκομείου μας. “Σε έχω παρακολουθήσει να χειρουργείς”, είπε, “και σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη ως γιατρό. Θέλω να με εξετάσεις. Νομίζω ότι μπορεί να είμαι έγκυος…”
Ηξερα ότι ήταν αντίθετο με τους κανονισμούς ένας κρατούμενος να αγγίξει φρουρό και η παραβίαση αυτού του κανόνα τιμωρείτο με θάνατο. Την ίδια στιγμή, η άρνηση μιας διαταγής τιμωρείτο με θάνατο. Ξάπλωσε στον πάγκο και προχώρησα στην εξέταση. Ήταν, πράγματι, έγκυος.
“Ελα αύριο το απόγευμα”, διέταξε. “Θα μου κάνεις έκτρωση…” “Αλλά δεν έχω απολύτως κανένα εργαλείο”, απάντησα, “και αν κάποιος το ανακαλύψει, αυτό θα σημαίνει θάνατο για μένα…” “Δεν υπάρχουν επιχειρήματα. Aσ’ τα όλα σε μένα…”
Το επόμενο απόγευμα, στην καθορισμένη ώρα, ήμουν έτοιμη περιμένοντάς την. Oταν έφτασε, έφερε μια κασετίνα με ιατρικά εργαλεία – και το όπλο της. “Είναι αποστειρωμένα”, είπε δίνοντάς μου τα εργαλεία. Στη συνέχεια, ξάπλωσε στον πάγκο και έβαλε το όπλο κάτω από το κεφάλι της.
Γονάτισα στο πάτωμα και άρχισα την επέμβαση. Δεν υπήρχε απολύτως καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι αυτή θα ήταν η τελευταία επαγγελματική πράξη της ζωής μου. Και οι δύο παραβιάζαμε τους κανόνες. Αν κάποιος ανακάλυπτε κάτι τέτοιο, αυτό θα σήμαινε το τέλος της καριέρας της ως Ες-Ες. Εγώ θα στελνόμουν “αριστερά”… Ημαστε και οι δύο εξίσου ένοχες στα μάτια των ανωτέρων της, αλλά κρατούσε όλα τα χαρτιά. Κανείς άλλος από εμένα δεν έπρεπε να το μάθει. Θα μπορούσε εύκολα να με σκοτώσει χωρίς καν να χρειαστεί να δικαιολογηθεί ή να δώσει μια εξήγηση. Ημουν σίγουρη ότι αυτό ήταν που σκόπευε να κάνει.
Ενώ τα χέρια μου δούλευαν σχεδόν μηχανικά, το μυαλό μου ήταν απασχολημένο με τη σκέψη του θανάτου. Συχνά αναρωτιόμουν, διαβάζοντας για τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν από το θάνατο ενός καταδικασμένου, αν ήταν αλήθεια ότι ολόκληρη η ζωή του ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του. Ναι, είναι αλήθεια. Τελείωσα την επέμβαση και κάθισα πίσω στις φτέρνες μου, πολύ κουρασμένη ακόμα και για να σηκωθώ και να αντιμετωπίσω το θάνατο.
«Οταν ο περήφανος νεαρός κρατούμενος, του οποίου το πνεύμα δεν είχε διαλυθεί ούτε από την αιχμαλωσία ούτε από την τρομακτική φήμη της Ιρμα, αρνήθηκε να ενδώσει στις επιθυμίες της, προσπάθησε να τον υποχρεώσει να γίνει σκλάβος της αναγκάζοντάς τον να κοιτάζει ενώ βασάνιζε την κοπέλα που αγαπούσε»
Ξαφνικά θυμήθηκα την εξέταση στο τέλος του πρώτου έτους του γυμνασίου μου. Επρεπε να υπολογίσω πόσο χρονών ήμουν αφαιρώντας την ημερομηνία της γέννησής μου από την ημερομηνία του τρέχοντος έτους. Στη συνέχεια, μια εικόνα ακολούθησε μια άλλη, μέχρι να ξαναζήσω, αν όχι κάθε περιστατικό, τουλάχιστον τη διάθεση και το χρώμα ολόκληρης της ζωής μου. Ηταν μια ευτυχισμένη ζωή. Χαρούμενη, πετυχημένη, γεμάτη αγάπη και εργασία που με ικανοποίησε εντελώς. Είχα χάσει τα πάντα και δεν υπήρχε τίποτα πλέον για να ζήσω. Η Irma Grese σηκώθηκε από τον πάγκο, έβαλε τα ρούχα της, πήρε το όπλο της και χαμογέλασε. Κοίταξα ψηλά στο χαμογελαστό πρόσωπό της και περίμενα τη σφαίρα που θα έβαζε ένα τέλος στην Dr. Gisella Perl που ήταν πριν και στον αριθμό κρατουμένου 25404 που ήμουν τώρα. Αλλά δεν πυροβόλησε.
“Είσαι καλή γιατρός”, είπε. “Πόσο λυπάμαι που πρέπει να πεθάνεις. Η Γερμανία χρειάζεται καλούς γιατρούς…” Δεν είπα τίποτα. “Θα σου δώσω ένα παλτό“, συνέχισε. “Και δεν χρειάζεται να σου πω να παραμείνεις σιωπηλή γι’ αυτό. Αν ανοίξεις ποτέ το στόμα σου, θα σε βρω, οπουδήποτε κι αν είσαι και θα σε σκοτώσω…”.
Με αυτό βγήκε από την παράγκα και με άφησε μόνη μου, ξαναγεννημένη. Τώρα που ήξερα ότι δεν θα πεθάνω, τουλάχιστον όχι αμέσως, θυμήθηκα τους αρρώστους και τους τραυματισμένους μου που ξάπλωναν στο γυμνό πάτωμα του νοσοκομείου… Θυμήθηκα όλες τις έγκυες γυναίκες στο στρατόπεδο, των οποίων η ζωή εξαρτιόταν από την ικανότητά μου, το θάρρος και την ετοιμότητα να βοηθήσω… Και ξαφνικά ήξερα γιατί είχα γλιτώσει. Ημουν υπεύθυνη γι’ αυτές τις γυναίκες… Επρεπε να μείνω ζωντανή για να τις σώσω από το θάνατο… Ημουν η γιατρός τους. Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν πήρα το παλτό που μου υποσχέθηκε η Irma Grese».
Gisella Perl – Αρ. 25404
Μαρτυρία 2
Βασάνιζε και ονειρευόταν
ότι θα γίνει σταρ του σινεμά…
«Ο“άγγελος” με το αγνό πρόσωπο είχε πολλές ερωτικές σχέσεις. Στο στρατόπεδο κυκλοφορούσαν κουτσομπολιά ότι ο Kremer και ο Δρ Μένγκελε ήταν οι κύριοι εραστές της. Αλλά η μεγαλύτερη σχέση της ήταν ένας μηχανικός Ες-Ες τον οποίο συναντούσε συχνά τα βράδια. Ετσι, ώστε να μπορεί να επιστρέψει στη θέση της στην κατάλληλη ώρα, τον άφηνε πάντα στη μέση της νύχτας. Κάθε φορά που ήταν στη συνοδεία της, ακτινοβολούσε υπερηφάνεια. “Κοίτα!” φαινόταν να λέει καθώς μας κοίταξε: “Αυτή είναι η βασιλεία μου. Εχω την απόλυτη δύναμη της ζωής και του θανάτου πάνω σ’ αυτό το κοπάδι”. Είχε αυτή τη δύναμη, όπως θα μπορούσε να αποδείξει όταν έκανε τις διαλογές της.
Μια μέρα η Irma μπήκε στο ιατρείο μας. Με μια αυστηρή εντολή έδιωξε τις ασθενείς από το δωμάτιο και συσκέφθηκε με τη χειρουργό, η οποία ήταν από τις καλύτερες φίλες μου.
“Χρειάζομαι τις υπηρεσίες σου”, δήλωσε εν ολίγοις. “Μου είπαν ότι είσαι πολύ έξυπνη”.
Εξήγησε ακριβώς τι αναμενόταν. Η κατάσταση απαιτούσε λεπτό χειρισμό. Ηταν επικίνδυνο να αρνηθεί κανείς κάτι στην Irma Grese. Αν όμως οι ανώτερες αρχές [του στρατοπέδου] μάθαιναν για την παρέμβασή της στη φύση [δηλ. έκτρωση], επειδή ήταν παράνομη επέμβαση, θα ήταν εξίσου επικίνδυνο για εμάς.
Ο φίλη μου δίστασε. Η Grese έκανε δελεαστικές υποσχέσεις. “Θα μοιραστώ το πρωινό μου μαζί σου. Θα έχεις υπέροχη σοκολάτα ή πραγματικό καφέ και γάλα. Τούρτες επίσης και ψωμί και βούτυρο!”. Και πρόσθεσε: “Θα σου δώσω και ένα χειμωνιάτικο παλτό, πολύ ζεστό”.
Ωστόσο, η χειργουργός ήταν ακόμα αναποφάσιστη. Ο κίνδυνος ήταν πολύ μεγάλος. Η Irma Grese ταράχτηκε και πρόταξε το περίστροφό της. “Σου δίνω δύο λεπτά για να αποφασίσεις”.
“Θα κάνω αυτό που ζητήσατε”, ψέλλισε η γιατρός. “Πολύ καλά! Θα σε περιμένω αύριο στις πέντε το απόγευμα στο Μπλοκ 19. Και να θυμάσαι, δεν ανέχομαι καμία καθυστέρηση”, ξέσπασε ο “άγγελος” και έφυγε.
Η φίλη μου ήταν ακριβής. Μου ζήτησε να πάω μαζί της ως νοσοκόμα. Τι εικόνα είδαμε! Η Irma Grese, η βασανίστρια, στην πραγματικότητα ίδρωνε από το φόβο. Τριγύριζε και αναστέναζε και δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό της. Εκείνη που έστελνε ψυχρά χιλιάδες γυναίκες στο θάνατο και τις δολοφονούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν μπορούσε να αντέξει τον παραμικρό πόνο χωρίς να κλαψουρίζει. Αμέσως όταν τελείωσε η επέμβαση άρχισε να φλυαρεί.
“Μετά τον πόλεμο, σκοπεύω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Θα δείτε το όνομά μου με φωτεινά γράμματα στη μαρκίζα. Ξέρω τη ζωή και έχω δει πολλά. Οι εμπειρίες μου θα είναι χρήσιμες στην καλλιτεχνική μου καριέρα”. Ημασταν ευτυχισμένες που μας επέτρεψε να φύγουμε ήρεμα. Θα μπορούσε να μας είχε σκοτώσει επιτόπου. Το μόνο που είχε ήταν να μας στείλει στους θαλάμους αερίων και να τελειώνει μαζί μας. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανε.
Φοβόμουν την Irma Grese. Κάποτε έδωσα το μερίδιο της μαργαρίνης μου σαν δωροδοκία για να μην εμφανιστώ μπροστά της. Το πρότεινα στη μοδίστρα της Grese, η οποία ονομαζόταν Madame Grete και κάποτε είχε ένα σαλόνι μόδας στη Βιέννη ή τη Βουδαπέστη.
Διασταυρώθηκε η Grete μαζί μου. “Γιατί φέρνεις δυσκολίες;” γρύλισε. “Είναι η σειρά σου και ξέρεις πολύ καλά ότι είναι καλύτερο να κάνεις ό,τι σου λένε”. Αλλά στα συνεχή παρακάλια μου, υποσχέθηκε να τρέξει στη γραμματέα της μπλοκόβας να βρει κάποια άλλη για να τη βοηθήσει να παραδώσει την γκαρνταρόμπα της Irma Grese.
Μέχρι το πρωί έψαχνα γύρω για τη δυσεύρετη κουταλιά του καφέ και μαργαρίνη. Eνιωσα μια αβάσταχτη επιθυμία να τη φάω, αλλά δεν ήθελα να παρουσιαστώ στην Irma Grese. Πήγα τη μαργαρίνη στη Madame Grete. Τη δέχτηκε και την αποθήκευσε κάπου. “Λοιπόν, ας πηγαίνουμε”, είπε.
Eτρεμα. “Δεν μπορέσατε να το διαχειριστείτε;”
“Oχι. Πρέπει να έρθεις”.
“Αλλά η μαργαρίνη μου!”.
“Oταν επιστρέψεις, μπορείς να την πάρεις. Δεν μπορείς να την πάρεις μαζί σου, καταλαβαίνεις”.
Πήρε τα καθαρά σιδερωμένα ρούχα και τα έβαλε πάνω από τα τεντωμένα χέρια μου και βγήκαμε. Κάναμε ένα πέρασμα για να βγούμε από το στρατόπεδο για αυτό το λόγο. Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν έξω από το παράπηγμα όπου ζούσε ο ξανθός άγγελος.
“Δεν ήρθες στην καλύτερη στιγμή. Το άγριο θηρίο έχει τρελαθεί”, μας ψιθύρισε η υπηρέτρια της Irma Grese.
“Ω Θεέ μου! Θα με χτυπήσει!” αναστέναξε η μοδίστρα.
“Σίγουρα όχι”, είπα, προσπαθώντας να είμαι δυνατή και για τις δυο μας. “Μέρα και νύχτα ράβετε για αυτήν και δεν σας δίνει παρά ένα ξερό κομμάτι ψωμί”.
“Δεν το ξέρεις;” είπαν και οι δύο με μία φωνή. “Η Grese είναι τρομερή σαδίστρια”.
Πίσω από την κλειστή πόρτα της Grese ακούγονταν κραυγές και θόρυβοι από χτυπήματα.
“Το ξανακάνει”, είπε η υπηρέτρια.
Περπατήσαμε μέχρι τον τοίχο του ξύλινου παραπήγματος. Από ένα στενό άνοιγμα ανάμεσα στις σανίδες μπορούσα να δω μόνο ένα μέρος του εσωτερικού χώρου. Στα αριστερά κάποια ξεφώνιζε από πόνο. Από τις ριπές ενός μαστίγιου, κάποια ξυλοκοπιόταν και ούρλιαζε από τον πόνο. Η Grese βλαστημούσε με βραχνή φωνή. Αλλά το μόνο που ήταν ορατό ήταν ο καναπές απέναντι από την τρύπα. Αλλά σε μια στιγμή η σκηνή ζωντάνεψε.
Η Grese κινήθηκε προς τον καναπέ, σέρνοντας μια γυμνή γυναίκα από τα μαλλιά. Oταν έφτασε στον καναπέ κάθισε, αλλά δεν άφησε τα μαλλιά της γυναίκας. Την τραβούσε από τον πυκνό κότσο ψηλότερα και ψηλότερα, ενώ ταυτόχρονα έριχνε τη χειρολαβή του μαστίγιου της ξανά και ξανά στα μπούτια της γυναίκας. Το θύμα αναγκαζόταν να πλησιάζει πιο κοντά. Τελικά, γονάτισε μπροστά από τη βασανίστρια.
“Eλα εδώ”, ούρλιαξε η Irma προς τη γωνία του δωματίου που δεν μπορούσα να δω και πάλι. “Eλα εδώ. Eρχεσαι ή όχι;” Και σήκωσε το μαστίγιο για άλλη μια φορά και χτύπησε με μανία τη γυναίκα στα πόδια της. Τώρα, στο χώρο που μου ήταν ορατός εμφανίστηκε η μορφή ενός κρατούμενου. Hταν ο όμορφος Γεωργιανός. Τον γνωρίζαμε.
Η άρνηση του όμορφου
Γεωργιανού και η εκδίκηση
Οάντρας ήταν απίστευτα όμορφος. Η γεωργιανή φυλή λένε ότι βγάζει τους πιο ωραίους άντρες και αυτός ήταν ένα τέλειο παράδειγμα. Hταν τόσο ψηλός που σχεδόν έφτανε στην οροφή του παραπήγματος. Παρά την τρομερή κακομεταχείριση και την πείνα, το στιβαρό του στήθος ήταν αυτό του αθλητή. Το πρόσωπό του είχε αποστεωθεί από τη στέρηση, αλλά όλα τα χαρακτηριστικά ήταν ακόμα ελκυστικά. Η ιστορία αυτού του όμορφου Γεωργιανού είχε περάσει από στόμα σε στόμα μέσα στο στρατόπεδο. Είχε σταλεί στο στρατόπεδο των γυναικών για να επισκευάσει το δρόμο. Εδώ συναντήθηκε με τη λεπτή, όμορφη σαν Παναγία νεαρή Πολωνή που ήταν τώρα γονατιστή, γυμνή, κάτω από τα χτυπήματα του μαστιγίου της Irma Grese.
Η σκηνή δεν απαιτούσε καμία εξήγηση. Το καταλάβαμε. Η Irma είχε δει αυτό το υπέροχο δείγμα ανδρισμού, τον όμορφο Γεωργιανό και, όπως κάποιοι Ανατολίτες ηγεμόνες, τον είχε πάρει για τον εαυτό της. Τον είχε διατάξει [να πάει] στο δωμάτιό της. Αλλά όταν ο περήφανος νεαρός άνδρας, του οποίου το πνεύμα δεν είχε διαλυθεί ούτε από την αιχμαλωσία ούτε από την τρομακτική φήμη της Irma, αρνήθηκε να ενδώσει στις επιθυμίες της, η Irma προσπάθησε να τον εξαναγκάσει να γίνει σκλάβος της, αναγκάζοντάς τον να κοιτάζει ενώ βασάνιζε την κοπέλα που αγαπούσε.
Ξέρω ότι αυτό το γεγονός φαίνεται παράλογο και απίστευτο στον αναγνώστη. Αλλά είναι απόλυτα αληθινό, λέξη προς λέξη. Αλλοι πρώην κρατούμενοι στο Αουσβιτς που έρχονταν σε επαφή με την Irma Grese, θα μπορούσαν να το επιβεβαιώσουν σε κάθε περίπτωση. Δυστυχώς (ή δόξα τω Θεώ) δεν μπορούσαμε να μείνουμε για να δούμε το τέλος της σκηνής γιατί πλησίαζε ένας φρουρός και έπρεπε να απομακρυνθούμε. Ετσι περιμέναμε να παρουσιαστούμε στη γυναίκα των Ες-Ες.
Ανοιξε η πόρτα. Πρώτα βγήκε ο άνδρας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φλεγόμενα σκοτεινά μάτια του και το πρόσωπό του γεμάτο με ανέκφραστο μίσος. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η Πολωνή. Ηταν σε τρομακτική κατάσταση. Οι κόκκινες λωρίδες επεκτείνονταν στο πρόσωπό της και κάτω από το άνοιγμα του στήθους της. Η σαδίστρια Ες-Ες δεν είχε γλιτώσει ούτε το πρόσωπό της. Η Irma μάς διέταξε να μπούμε. Ηταν φρεσκοπλυμένη και κούμπωνε νευρικά την μπλούζα της. Εβγαλε ένα υστερικό γέλιο.
“Eντάξει. Ας προβάρουμε τα ρούχα”, διέταξε.
Ο γυμνός δαίμονας
Η Madame άρχισε να τις δίνει τα φορέματα. Στεκόμουν στο διπλανό δωμάτιο κρατώντας τα ρούχα και περιμένοντας με τρόμο να με δει η Grese. Αυτή η πρόβα ήταν μια σειρά ψυχρών σκηνών. Είδα το όμορφο θηρίο γυμνό. Φορούσε μόνο ένα πουκάμισο, αλλά όταν πρόβαρε ένα από τα νέα εσώρουχα, γδύθηκε εντελώς χωρίς καμία αμηχανία. Δεν ήμασταν ανθρώπινα όντα, μπροστά στα οποία θα μπορούσε να είναι αναγκαία η σεμνότητα. Το πουκάμισο που πρόβαρε ήταν ραμμένο στα μέτρα της, αλλά ήταν πολύ φαρδύ στο στήθος και με μια μόνο κίνηση, η Irma το έσκισε και το πέταξε στο πρόσωπο της Madame. “Να το έχεις έτοιμο αύριο το πρωί”.
Ο μοδίστρα κατέρρευσε από το φόβο. “Δεν μπορώ να το ετοιμάσω μέχρι το πρωί. Εγώ-εγώ δεν έχω φως να ράβω”.
Ο γυμνός δαίμονας όρμησε στην άτυχη μοδίστρα με παροξυσμό θυμού και την κλότσησε.
Δεν τολμούσα ούτε να αναπνεύσω. Πώς θα μπορούσε αυτή η κτηνωδία να ζει σ’ ένα τόσο όμορφο σώμα;
Λίγα λεπτά αργότερα η Irma συνέχιζε την πρόβα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Oταν το προβάρισμα τελείωσε, σε υπερένταση, χασμουρήθηκε και σαν να μιλούσε σε ένα ζευγάρι ενοχλητικών υπηρετριών, είπε: «Heraus mit euch!» (Βγείτε έξω!)
Αφήσαμε αυτή την ξανθιά στο δαντελένιο σλιπάκι της. Το λευκό της δέρμα πρόβαλε το μοτίβο της μαύρης δαντέλας. Hταν μακριά και λεπτή, αλλά καλά διαμορφωμένη. Ισως τα στήθη της ήταν λίγο μεγαλύτερα. Επίσης, είχε βαριά χοντρά πόδια. Ηταν η πρώτη φορά που την είχα δει χωρίς μπότες των Ες-Ες. Ημουν χαρούμενη να παρατηρήσω ότι είχε μια ατέλεια, ήταν τόσο υπερήφανη για την ομορφιά της. Δεν είδα ποτέ ξανά τον όμορφο Γεωργιανό. Το όμορφο τέρας τον σκότωσε. Το κορίτσι; Από την υπηρέτρια της Irma μάθαμε ότι η Grese την είχε στείλει στο μπορντέλο του Αουσβιτς».
Olga Lengyel – Αρ. 25403
Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Πρόστιμο εάν οδηγείτε με Μάσκα- Τι πρέπει να προσέξετε;
