Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Παράταση της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα- Μέχρι πότε ισχύει;
Τι κι αν πάσχει από καρκίνο, αν και είναι μόλις 43 χρονών; Η Φωτεινή Φωτιάδου, η γενναία Ελληνίδα που ζει στη Γερμανία, δίνει αληθινά μαθήματα ζωής και με το παράδειγμά της, μας διδάσκει πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή και ποτέ μα ποτέ να μην παραιτούμαστε από αυτό το γοητευτικό ταξίδι της ζωής.
Μητέρα δύο αγοριών, σήμερα 7 και 16 ετών, μέχρι πρότινος ελεύθερη επαγγελματίας από αυτές που δουλεύουν πολύ και προσφέρουν πολλά, “σπαταλώντας” ίσως λίγο τον εαυτό τους, η Φωτεινή ζει εδώ και 35 χρόνια στη Γερμανία, στην περιοχή της Φρανκφούρτης.
Σε συνέντευξή της, ή καλύτερα σε μια κατάθεση ψυχής στον Αβραάμ Γκοσιο από το Αllesgr.de θέλησε να μοιραστεί τις στιγμές της δικής της αναμέτρησης με τον καρκίνο και να εξηγήσει πώς καταφέρνει να έχει αυτόν τον αέρα του νικητή, παρά τις δυσκολίες που φέρνει η αρρώστια.
Ήταν πριν από τρία χρόνια, τον Απρίλιο του 2013, όταν η Φωτεινή έμαθε ότι είχε καρκίνο στο στήθος. Αυτό που ακολούθησε, δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ποτέ…
Προχώρησε άμεσα σε αφαίρεση μαστού, έκανε χημειοθεραπεία για περισσότερους από τέσσερις μήνες, βίωσε τις οδυνηρές συνέπειες, ενώ έναν χρόνο αργότερα έκανε εγχείρηση για προσθετική μαστού (“δεν μπορούσα να ζω χωρίς στήθος, δεν μου άρεσε ως γυναίκα”, λέει η Φωτεινή).
Κι όλα αυτά, ενώ η ζωή γύρω της “έτρεχε” με τους γνωστούς ρυθμούς της καθημερινότητας, που τίποτα μα τίποτα δεν τη νικά, ούτε καν η κακιά αρρώστια… Τα δυο της αγόρια μεγάλωναν, ενώ στο μεταξύ ήρθε και το διαζύγιο με τον άντρα της, αλλά και πολλές στενοχώριες για τον πατέρα της που υπέστη εγκεφαλικό. Η πίεση μεγάλη, οι έγνοιες πολλές, αλλά η Φωτεινή παρέμενε πιστή στο χαμόγελο και την ανυπέρβλητη αξία της αισιοδοξίας.
Και πάνω που είχε πει ότι ξεμπέρδεψε με αυτή τη μαύρη αρρώστια, ο καρκίνος της χτύπησε και πάλι την πόρτα. Κάπου εκεί, στα μέσα του 2015, οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο καρκίνος όχι απλώς δεν είχε φύγει, αλλά είχε κάνει μετάσταση σε πολλά σημεία, στο κεφάλι…
“Εκείνη τη στιγμή, λύγισα και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που είπα ‘γιατί Θεέ μου να έχω πάλι καρκίνο; Έχω δυο παιδιά’. Ωστόσο, δέχτηκα και πάλι τη νέα κατάσταση και μάλιστα πολύ γρήγορα. Αποδέχτηκα την αρρώστια και είπα ότι πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για να ζήσω. Πιστεύω πολύ στον Θεό, στον Άγιο Ραφαήλ, στην Παναγία και νομίζω ότι η πίστη μου μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω αυτόν το δύσκολο δρόμο. Άρχισα να κάνω ακτινοβολίες στο κεφάλι (κάθε μέρα για ολόκληρο τον Ιούνιο πέρυσι) και φυσικά υπέμεινα και όλες τις τρομερές παρενέργειες, που για καιρό με έκαναν να νιώθω πολύ άρρωστη. Παράλληλα, βέβαια, είχα να αντιμετωπίσω και την καθημερινότητα, μια ιδιαίτερα δύσκολη και πιεστική καθημερινότητα, καθώς ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ζήτησε να ξενοικιάσω άμεσα το διαμέρισμά μας και μόνο με δικαστική απόφαση κατάφερα να παρατείνω την παραμονή μας εκεί έως το τέλος του 2015. Είχα όμως το άγχος του να βρω ένα σπίτι, να μετακομίσω, να ξανασταθώ στα πόδια μου, παρά τον καρκίνο“, διηγείται στο allesgr.
Κι αυτή η ζωή τη συνεπήρε και πάλι. Όταν έχεις δυο παιδιά, ορισμένα πράγματα είναι μονόδρομος. Έψαξε και βρήκε σπίτι σε άλλη περιοχή, μετακόμισε, ησύχασε. Ησύχασε; “Φέτος τον Μάιο, άρχισα πάλι να μην αισθάνομαι καλά. Πήγα στο γιατρό μου και με συμβούλεψε να κάνω όλες τις ιατρικές εξετάσεις άμεσα και πάντως πριν φύγω για την Ελλάδα. Δεν σου κρύβω ότι του είπα να με αφήσει να πάω στην Ελλάδα και μετά να τρέχω στους γιατρούς. Είχα να πάω στη χώρα μας επτά χρόνια, επτά ολόκληρα χρόνια. Επέμενε, παρόλο που δεν είχε περάσει το διάστημα που έπρεπε για να ξανακάνω μαγνητική. Επέμενε κι εγώ τον άκουσα. Τον Ιούνιο έκανα μαγνητική. Μάντεψε…”, λέει η Φωτεινή.
Ο καρκίνος στο κεφάλι της επέμενε. Πήγε σε ένα ιατρικό κέντρο για να υποβληθεί σε μία σύγχρονη μέθοδο ακτινοβολίας, που ενεργεί με ακρίβεια στα σημεία όπου υπάρχει καρκίνος. “Εκείνος ο γιατρός με θυμάται σίγουρα”, λέει χαμογελώντας και προσθέτει: “Όταν μου εξήγησε τη μέθοδο με κάθε λεπτομέρεια, του ζήτησα, αν γίνεται, να με αφήσει να πάω πρώτα στην Ελλάδα και μετά να γυρίσω και να κάνω ό,τι πρέπει. Μου είπε: ‘κυρία μου, η κατάστασή σας είναι εξαιρετικά σοβαρή. Αν καθυστερήσετε τόσο, μπορεί να μη ζείτε του χρόνου…’. Εκείνη τη στιγμή, εξαγριώθηκα. Σηκώθηκα από την καρέκλα εκνευρισμένη, χτύπησα το χέρι στο τραπέζι και του είπα: ‘εγώ θα ζήσω, θα το δείτε, έχω δυο παιδιά, δεν γίνεται να πεθάνω. Θα ζήσω τη ζωή μου, όπως θέλω’. Με κοίταξε με σεβασμό και μου είπε: ‘κάνε ό,τι θέλει η ψυχή σου’. Εννοείται ότι στην Ελλάδα πήγα τελικά και πέρασα υπέροχα. Το ταξίδι μου στη χώρα μας φόρτισε τις μπαταρίες μου, μου χάρισε κάποιες από τις πιο ωραίες στιγμές στη ζωή μου”, συνεχίζει η Φωτεινή.
Στη συνέχεια, έκανε και πάλι ακτινοβολίες και αυτή τη φορά οι παρενέργειες δεν ήταν τόσο τραγικές όσο την προηγούμενη φορά. Σήμερα; “Σε ένα τρίμηνο, θα ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι ο καρκίνος στο κεφάλι μου, γιατί πρέπει να δοθεί λίγος χρόνος στην ακτινοβολία για να έχει αποτέλεσμα. Με την ακτινοβολία, ο καρκίνος δεν εξαφανίζεται. Αν όμως καταφέρουμε και μείνει σταθερός, τότε έχω πολλές πιθανότητες…”, απαντά.
“Φοβάσαι;”, τη ρωτάμε. “Κάποιες φορές, φοβάμαι. Κάποιες άλλες με παίρνει το παράπονο. Ωστόσο, η θέλησή μου για ζωή νικά πάντα. Ποτέ δεν το βάζω κάτω, είμαι έτσι σαν χαρακτήρας. Δεν το βάζω κάτω, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Αυτό που θέλω είναι να ζήσω την κάθε στιγμή, γιατί όχι; Θα ήθελα, επίσης, να βρω έναν άνθρωπο να με κάνει να νιώσει όμορφα, σαν γυναίκα…“, λέει.
Όλο αυτό το δύσκολο διάστημα της αρρώστιας, τη στηρίζει οικονομικά το γερμανικό κράτος που έχει προνοήσει για τέτοιες περιπτώσεις που οι άνθρωποι αδυνατούν να εργαστούν λόγω ασθένειας. Ψυχολογικά, έχει ευτυχώς τις φίλες της να τη στηρίζουν, ενώ είναι ανεκτίμητη η βοήθεια από τα δυο της παιδιά. “Την πρώτη φορά που έμαθα ότι είχα καρκίνο, ο μικρός μου ήταν τεσσάρων. Φέτος, στα 7 του, και μετά τις ακτινοβολίες, ήρθε και μου είπε: ‘μαμά, πάλι φαλάκρα έχεις. Αλλά, ακόμη κι έτσι, είσαι πανέμορφη!'”, μονολογεί η Φωτεινή.
Τι θα ήθελε να πει σε άλλους που παλεύουν με τον καρκίνο ή ακόμη και σε αυτούς που νομίζουν ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους και όχι στους ίδιους; “Θέλω να πω σε όλους ότι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας, να ζούμε την κάθε στιγμή που περνάει. Εγώ ποτέ δεν αγάπησα τον εαυτό μου τόσο πολύ όσο τώρα που έχω καρκίνο, πάντα έδινα τα πάντα στους άλλους. Θεωρώ ότι η ζωή μου είναι ένα σχολείο. Κάθε πράγμα που μου συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Ό,τι γίνεται, το δέχομαι, το αποδέχομαι για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω. Δεν έχει νόημα να στενοχωριέσαι για κάτι που έχει ήδη γίνει. Αγάπησε τον εαυτό σου και πίστεψε ότι θα τα καταφέρεις. Αγαπώ τον εαυτό μου και θα προχωρήσω. Λέω συνέχεια στον εαυτό μου: ‘Φωτεινή, το αξίζεις να ζήσεις παραπάνω. Γι’ αυτό, κάνε ό,τι περνά από το χέρι σου, για να το καταφέρεις’. Κι αυτό κάνω. Ζω”…
Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Πρόστιμο εάν οδηγείτε με Μάσκα- Τι πρέπει να προσέξετε;
