Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Παράταση της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα- Μέχρι πότε ισχύει;
Ζω εδώ και 13 χρόνια στη Γερμανία, εκ των οποίων τα 7 στην Κολωνία, στην καρδιά της πόλης. Ακριβώς στη γειτονιά του διαμερίσματος μας υπάρχει ο περίφημος δημοτικός κήπος, που εκτείνεται μέχρι το επονομαζόμενο βουνό του Ηρακλή και ενδιάμεσα προσφέρει πολλές και ωραίες δυνατότητες για βόλτες και τρέξιμο.
Τελευταία, έχοντας γυρίσει πίσω από τις διακοπές στην Ελλάδα , αποφάσισα να ξαναρχίσω τις πρωινές μου βόλτες, που είχα παραμελήσει, διότι διαφορετικά θα ξίνιζα ξανά μπροστά από τον υπολογιστή. Εκεί χαιρετώ –μια συνήθεια που έχω φέρει μαζί μου από την παιδική μου ηλικία σε μία μικρή ελληνική πόλη- τους ανθρώπους που πέφτω πάνω τους – αυτοί λοιπόν είναι ποδηλάτες που περνούν αστραπιαία, κύριοι με τα σκυλιά τους, άνθρωποι, που με γυρισμένο πρόσωπο περνούν γρήγορα από μπροστά μου.
Έτσι και αυτό το πρωινό: πρώτη συνάντηση ένας άντρας γύρω στα 44, ντυμένος με τη φόρμα της δουλειάς, ο οποίος καθαρίζει τους δρόμους στο πάρκο. Αυθόρμητα λέω ‘’kalimera’’. Χαζομάρα, σκέφτομαι αμέσως, χαιρέτησα στα ελληνικά, μάλλον το μυαλό μου βρίσκεται ακόμα στην Ελλάδα… Ε ,θα κατάλαβε από το γνέψιμο, ότι ήθελα μόνο να χαιρετήσω.
‘’Καλημέρα σας, τι κάνετε’’; ακούω να ξεστομίζει. Έπεσα από τα σύννεφα. Τι σύμπτωση, του λέω στα ελληνικά, μόλις γύρισα από την πατρίδα και δεν έχω ακόμα προσαρμοστεί. Τι θέλατε λοιπόν στην Ελλάδα; Η πατρίδα μας είναι εδώ! Εκεί υπάρχουν πολλά σκουπίδια, ανησυχία, καθόλου δουλειά. Απλά χάος. Οι άνθρωποι είναι απεγνωσμένοι, δεν τα βγάζουν καθόλου πέρα με τα χρήματά τους . Πολλοί πεινούν.
Καθίσαμε σε ένα παγκάκι και συνεχίσαμε να συζητάμε. Θέλησε να μάθει που μένω, εάν έχω οικογένεια. Του έδειξα την πολυκατοικία στη γωνία. Έγνεψε ανακουφισμένα. Και αυτός; Γεννήθηκε εδώ; Έχει οικογένεια; Βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στην Γερμανία; Τι κάνει; Επιπλέον είναι ευχαριστημένος;
Όχι, βρίσκεται μόλις εδώ και δύο χρόνια στην Κολωνία, αλλά παρ’ όλα αυτά έχει γεννηθεί εδώ. Οι γονείς του ήταν από τους πρώτους μετανάστες (Gastarbeiter). Μετά από την επιστροφή τους στην Ελλάδα έχτισαν ένα μικρό σπίτι στο χωριό. Τώρα έχουν πεθάνει και οι δύο, πρώτα η μητέρα μέσα σε ένα νοσοκομείο στην πόλη, όπου ήταν τόσο άσχημα και άρπαξε πνευμονία, πέντε μήνες αργότερα ο πατέρας, από το πένθος και τη μοναξιά.
Αυτός και η αδερφή του πήγαν μετά την επιστροφή από τη Γερμανία, Δημοτικό στο χωριό. Βέβαια μιλάει λιγάκι σπαστά Γερμανικά, λίγο πολύ τα βγάζει πέρα- με τα δέντρα στο πάρκο μιλάει έτσι και αλλιώς ελληνικά- η γυναίκα του όμως δεν μιλάει ακόμα λέξη Γερμανικά, για τα δύο του παιδιά θα τους ήταν επίσης δύσκολο, εδώ πηγαίνουν σε ελληνικό Γυμνάσιο. Το ευτύχημα είναι που μαθαίνουν εκεί και τα Γερμανικά.
Ναι, έπρεπε να εγκαταλείψει το μικρό χωριό τους, αφου προηγουμένως έπρεπε να κλείσει μια μικρή επιχείρηση με χρώματα. Οι επιχειρήσεις γύρω από τις οικοδομές επλήγησαν παρα πολύ γρήγορα από την κρίση. Η πόλη της Κολωνίας δόξα τω Θεώ τον δέχθηκε, μπορεί να κάνεις όλες τις δουλειές, ναι, δεν φοβάται τη δουλειά, πάει πολύ καλά.
Μου ήρθε στη μνήμη μου ένα ξεχασμένο ποιηματάκι ένα από τα πρώτα της λογοτεχνίας των Gastarbeiter, δε γνωρίζω πια τίνος ποιητή ήταν:
Γιατί πατέρα
δεν μου επιτρέπεται
να παίζω στους δρόμους
που εσύ καθαρίζεις
Βίωσα: δέκα λεπτά θλίψη και θυμό μαζί, αλλά και μία μάταιη ελπίδα. Να ακούσω προσεκτικά έναν άνδρα, που ζει λίγο καιρό στην Γερμανία, που εκπροσωπεί όλους τους νέους Έλληνες μετανάστες και με ισχνά επιχειρήματα να προσπαθήσω να τον αντικρούσω, αυτό μάλλον είναι μία βίαιη πράξη.
Ο καλοσυνάτος άντρας με το στρογγυλό, φιλικό πρόσωπο έπιασε τη σκούπα του και το σκουπίδι, για να συνεχίσει τη δουλειά του. Είπαμε στα Γερμανικά ‘’ Εις το επανιδείν ‘’ και πήρα το δρόμο μου. Μου ήταν ξεκάθαρο, ότι θα ξανασυναντηθούμε. Πιθανόν να είναι και μια καλή αφορμή, για να κάνω συνήθεια τις πρωινές μου βόλτες από το να μένω ακίνητη μπροστά από την οθόνη τoυ υπολογιστή.
Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Πρόστιμο εάν οδηγείτε με Μάσκα- Τι πρέπει να προσέξετε;
